มีตำนานบทหนึ่ง เขาเล่ากันมาตั้งนาน
เรื่องพระอาจารย์รูปหนึ่งชื่อว่าเค็ม
ชื่อเสียงของท่านโด่งดัง ฉันจึงมาเล่าให้ฟัง
ก็หวังว่าทุกคนจะถูกใจ
มีกองไฟหนึ่งกอง ด้านยาวประมาณแปดเมตร
เร่าร้อนเชื้อเชิญดึงดูดให้เข้าไป
ผู้คนก็เริ่มอยากชม ท่านจึงกุมมือพนม
ให้สมกับที่ได้บวชเรียนวิชา
ท่านสวดเบาๆ ไม่ค่อยดัง
พุทธังอาราธนานัง ธรรมอาราธนานัง
สังฆังอาราธนานัง
ก้าวแรกเหยียบลงบนกองไฟ หัวใจยังหวั่นๆ
จะถอยก็คงไม่ทันยังไงก็ต้องลอง
ก้าวสองไฟไหม้สบง ดูแล้วคงจะปางตาย
สุดท้ายแล้วพระก็ตายอยู่ดี
จบแล้วนิทานเรื่องนี้ สอนเราให้ได้เข้าใจ
ว่ารักก็เหมือนเปลวไฟที่ร้อนแรง
หากเราไม่ได้เรียนรู้ รักคนที่ไม่เข้าใจ
ก็เหมือนเดินเข้ากองไฟอยู่ดี
ท่านสวดเบาๆ ไม่ค่อยดัง
พุทธังอาราธนานัง ธรรมอาราธนานัง
สังฆังอาราธนานัง
ก้าวแรกเหยียบลงบนกองไฟ หัวใจยังหวั่นๆ
จะถอยก็คงไม่ทันยังไงก็ต้องลอง
ก้าวสองไฟไหม้สบง ดูแล้วคงจะปางตาย
สุดท้ายแล้วพระก็ตายอยู่ดี
ตั้งนะโม ตัสสะ แล้วภะคะวะโต
อุทาหรณ์สอนใจไอ้พวกที่ชอบโชว์
คิดว่าแน่คิดว่าเจ๋งแล้วมึงเป็นใคร
ก็แค่คนธรรมดาแต่เสือกห้าวเล่นบนกองไฟ
ก็เหมือนความรัก มึงอาจจะมองว่าฟรุ้งฟริ้ง
แต่เขาไม่รัก สุดท้ายยังไงก็โดนทิ้ง
ก็ตอนเด็กๆแม่สอนเสือกไม่เข้าใจ
โตมาเลยเจ็บช้ำ ทนทุกข์เพราะเล่นกับกองไฟ
(กูบอกมึงแล้วใช่ไหมว่าอย่าห้าว)
ก้าวแรกเหยียบลงบนกองไฟ หัวใจยังหวั่นๆ
จะถอยก็คงไม่ทันยังไงก็ต้องลอง
ก้าวสองไฟไหม้สบง ดูแล้วคงจะปางตาย
สุดท้ายแล้วพระก็ตายอยู่ดี
สุดท้ายจึงได้เรียนรู้ ทุกเรื่องไม่แน่นอน
ชีวิตไม่ใช่ละคร ไม่เคยจะง่ายดาย
หากเขาไม่รักอย่าฝืน ก็แค่เดินมาเดียวดาย
สุดท้ายจะได้ไม่ตายเหมือนปู่เค็ม
เพราะปาฏิหาริย์บางครั้งไม่เคยมีอยู่จริง
เหมือนเธอกับฉันที่ไม่มีวันมีอยู่จริง